خبرگزاری کردپرس _ وقتی تاریخ ایجاد کاروانسراهای کشور را مطالعه می کنیم به کلید واژه هایی برمی خوریم که در جایگاه خویش بسیار قابل تامل و اندیشه اند. اینکه تاریخ احداث این بناها به حدود  ۴۵۰ سال پیش، تعداد شان به    ۹۹۹ ، راه اندازی شان به  زمان شاه عباس صفوی بازمی گردد  و هدف از آن که اسکان و اقامت مسافرین و سیاحان در اقصی نقاط کشور بوده است و امروز نیز موضوع ثبت جهانی شان در قالب پرونده مشخصی توسط وزارت میراث فرهنگی و گردشگری به عنوان بخشی از میراث  بشری  در حال انجام است.

خوشبختانه از  کاروانسراهای موجود کشور سه بنای آن  در استان کرمانشاه قراردارند که برای مطرح شدن مجدد استان در پرونده ثبت جهانی کاروانسراها بسیار مهم و برند سازند . در طول سالیان گذشته بخشی از این کاروانسراها مانند کاروانسرای بیستون و قصرشیرین احیا و باز زنده سازی شده و به عنوان واحدهای خدماتی، فعالیت اقتصادی و اجتماعی خود را بازیافته اند که تاکنون نیز ادامه دارد ولیکن شوربختانه  کاروانسرای ماهیدشت علیرغم احیاء، دوباره به تعطیلی کشیده شده و هیچگونه فعالیت مولدی ندارد.

ماهیدشت به دلیل زمین های حاصلخیز و آب و هوای خوش همواره و در طول تاریخ زیست انسان  به  عنوان یکی از قطب های کشاورزی  ایران زمین  از نقش و اهمیت بالایی در عرصه اقتصاد کشاورزی و دامداری کشور  برخورداربوده  است. وجود این همه ظرفیت خدادادی در کنار معبر اصلی عبور زائرین عتبات عالیات و جاذبه های فاخر  تاریخی این شهر مانند کاروانسرا و پل تاریخی رودخانه مرگ و دیگر جاذبه های نوستالژی مانند تنگه مرصاد، جملگی حکایت از کلکسیونی از جاذبه های گردشگری اعم از مذهبی، تاریخی، نوستالژی، طبیعی و جانوری، کشاورزی، روستایی و عشایری، دامداری به خصوص اسب کرد و نژادهای اصیل گوسفند دارد که در صورت توجه و مطالبه  بیشتر اهالی و همراهی دستگاههای اجرایی  می توان با برگزاری رویدادهای فصلی اجتماع محور  ضمن معرفی بیشتر منطقه،  ثروت پایدارتری برای اقتصاد  شهری و روستایی آن را فراهم نمود .

آنچه واضح و مبرهن است نبود متولی مشخص و برنامه عملیاتی مدون برای باززنده سازی کاروانسرای ماهیدشت است که این چنین کار آنرا به تعطیلی کشانده  و سرنوشت یکی از محوری ترین جاذبه های ارزشمند گردشگری استان را به محاق برده است. بدیهی ست در صورت تعجیل در راه اندازی آن ضمن ایجاد شغل مستقیم و غیرمستقیم برای تنی چند از جویندگان کار، می توانست مقصدی باشد برای جذب گردشگران و سپری نمودن اوقات فراغت خانواده های کرمانشاهی.

اگر واقعا به توسعه و پیشرفت کرمانشاه می اندیشیم راه آن اتکا و باور به داشته ها و ظرفیت های موجود استان است با انجام یکسری اقدامات عاجلانه  و نوآورانه در جهت انسجام بخشی بیشتر.

بیش از اینکه منتظر سرمایه گذار و سرمایه گذاری باشیم بهتر است سرمایه های موجود را با خرد جمعی و همکاری گروهی فعال نمائیم تا از ثمر آن اهالی منطقه انتفاع لازم را ببرند اقدامات عملیاتی زمانی مولد خواهند بود که با رفع موانع و  به فعلیت رسانیدن داشته هایمان کسب و کارهای خرد و متوسط را پویا نمائیم یعنی همان راهی را که شهرهای موفق دنیا پیموده اند.