خبرگزاری کردپرس _ شهرام ناظری یک شخصیت بزرگ و محبوب است. هنرمندی که طی این سال ها میلیون ها نفر از آثار زیبای او لذت برده اند و بلیط های کنسرت او و کاست هایش را خریده اند. در کشورهای توسعه یافته معمولا از این شخصیت های به عنوان یک سرمایه برای انجام کارهای بزرگ عام المنفعه بهره می گیرند. به عنوان نمونه چهره ها و شخصیت های هنری مشهوری همچون پائولو کوئیلو، یویوما، دی کاپریو، لانگ و ... سال هاست با استفاده از محبوبیت خود، سازمان ملل را در ساختن یک دنیای بهتر، امن تر و توسعه یافته تر یاری می دهند.

در ایران نقش آفرینی چهره های محبوب معمولا به انجام کارهای خیریه و یا جمع آوری کمک در رویدادهایی مانند زلزله ها و ... محدود مانده و کمتر کارهای بزرگی به آن ها واگذار شده است. در حالیکه کافی است نام هنرمند بزرگی مانند شهرام ناظری پشتوانه اجرای یک کار اجتماعی و یا اجرای یک پروژه کلان فرهنگی و هنری باشد، آنگاه به راحتی می توان میلیون ها تومان سرمایه برای انجام اینکار گردآوری کرد.

دکتر محسن رنانی یکی از چهره های برجسته توسعه گرای ایران، از این چهره های مشهور به عنوان سرمایه های نمادین و حتی فراتر از آن به «گرانیگاه توسعه» یاد کرده است. چهره هایی که می توانند به جذب و یا تولید سرمایه های اقتصادی، اجتماعی و انسانی کمک کنند. دکتر رنانی در دهه 80 و 90 بارها به کرمانشاه سفر کرده و این مفهوم را برای مدیران و نخبگان استان توضیح داده است ولی طی این سال ها نه تنها از سرمایه های نمادین برای توسعه کرمانشاه هیچ بهره ای برده نشده بلکه سرمایه های نمادین هنوز یکی از غریب ترین مفاهیم توسعه ای در این استان محسوب می شود.

معمولا مدیران این استان تنها با مفاهیم ملموسی مانند بودجه های دولتی و ردیف های اعتباری و حداکثر سرمایه های بخش خصوصی آشنا هستند و اعتقاد دارند تنها از این طریق می توان اشتغال ایجاد کرد و یا پروژه ای را راه اندازی کرد.

متاسفانه بخش دولتی طی این سال های تحریم و کاهش اعتبارات دولتی، هیچگاه سواد استفاده از سرمایه های نمادینی مانند شهرام ناظری، کیهان کلهر، عثمان هورامی، علی اکبر مرادی، کیخسرو پورناظری، میرجلال الدین کزازی، محمدعلی سلطانی، پوران درخشنده، کوروش باقری و ده ها چهره برجسته دیگر نداشته اند.

حتی در مقطعی شهرام ناظری داوطلب گردآوری کمک برای بازسازی مقبره یارمحمدخان کرمانشاهی سردار نامدار مشروطه و همچنین ساخت یک مجموعه بزرگ هنری و تفریحی در کرمانشاه شد ولی بخش دولتی علی رغم شعارهای جذاب، هیچگاه گام عملی برای استفاده از این ظرفیت انجام نداد.

متاسفانه طی این سال به جای بهره گیری از این چهره ها برای توسعه کرمانشاه، بیشتر به محبوبیت چهره هایی دامن زده شده که تخریبگر سرمایه های اجتماعی و معنوی این دیار بوده اند و این داستان تلخ همچنان ادامه دارد.

تامین اعتبار برای ساخت مجموعه های بزرگ، برگزاری جشنواره های منطقه ای و حتی طرح های عام المنفعه اشتغال زا برای بخش دولتی شاید یک کار بسیار دشوار است ولی هنرمندان بزرگی مانند شهرام ناظری می توانند با بهره گیری از محبویت فوق العاده اشان هم در سطح ملی با تصمیم گیران به رایزنی بپردازند و هم کمک های مردمی بسیاری را برای اینکار گردآوری کنند.

برای ایجاد یک تحول و توسعه ملموس و پایدار در کرمانشاه باید فراتر از رویه های معمول و سطحی اداری رفت و از تمامی ظرفیت های تحول آفرین موجود استفاده کرد.