به گزارش خبرنگار کردپرس، سالهاست گهگاهی خبرهایی از آزار و اذیت جنسی کودکان و نوجوانان توسط یکسری بیماران پدوفیلی (تمایل جنسی به کودکان و نوجوانان)، شنیده می شود که گاهی منجر به قتل آسیب دیدگان شده، گاهی خودکشی آنان را در پی داشته و گاهی هم سکوت و منزوی شدن آنان را. این اتفاقات در حالی است که گرچه به دلایل یکسری برداشت های سنتی اشتباه همانند ترس از آبرو بیشتر اوقات مسکوت می ماند اما گاهی هم این تابو شکسته و رسانه ای شده و در نهایت هم مجازاتی حال کم یا زیاد در نظر گرفته می شود. چه آن زمانی که «اصغر قاتل» بعد از کلی جنایت و تجاوز به ۳۳ کودک به عنوان نخستین متجاوز سریالی کودکان به دار آویخته شد و چه زمانی که «بیجه» بعد از تجاوز و قتل ۳۷ کودک، اعدام شد و یا چه در سال ۹۶ که «اسماعیل رنگرز» قاتل «آتنا اصلانی» و دو تن دیگر، حکم اعدام گرفت... همه و همه نشان از وجود مشکلی دارند که نه تنها در این سال ها رفع نشد بلکه افزایش هم یافته است.

تمامی این اتفاقات تلخ که همگی هم رسانه ای نمی شوند نه تنها افکارعمومی را جریحه دار می کنند بلکه تلاش برای جلوگیری از تکرار چنین حوادث دلخراشی را در پی دارد. تلاشی که این روزها مردم استان کردستان به ویژه شهرستان قروه بعد از خودکشی و فوت نوجوان ۱۴ ساله ای که مورد آزار جنسی قرار گرفت، از خود نشان می دهند.

این روزها تمامی فضای مجازی قروه پر شده از «#فرید_صادقی» و «#قصاص_متجاوزان» و یا «#عدالت» و در یک کلام «دادخواهی». این اقدام که به نوعی یک واکنش اجتماعی است بسیار درست بوده و اثرگذار اما آنچه در این بین باید واکاوی و بررسی شود وجود آزارگرانی است که مبتلا به «پدوفیلی» هستند. یک نوع بیماری و ناهنجاری روانی که به معنای «میل جنسی به کودکان و نوجوانان» شناخته می شود. این میل جنسی منجر به کودک آزاری شده و باعث آسیب رساندن جسمی و روانی به کودک و نوجوان خواهد شد.

در واقع مطابق تعریف سازمان جهانی بهداشت کودک آزاری عبارت است از هرگونه بدرفتاری فیزیکی یا عاطفی، سوءاستفاده جنسی، غفلت یا رفتار همراه با بی توجهی یا استثمار تجاری یا سایر انواع استثمار که منجر به آسیب واقعی یا احتمالی به سلامت بقا، رشد یا کرامت کودک در زمینه روابط یا مسئولیت، اعتماد یا قدرت شود. در این میان تجاوز جنسی یا خشونت جنسی و آزار جنسی هم در زمره کودک آزاری قرار می گیرد و باید دانست که آزار جنسی فراتر از برداشت عامیانه ای است که در اذهان عمومی وجود دارد.

نکاتی برای کاهش آزارهای جنسی

در همین زمینه به گفته «زهرا عابدینی؛ روانشناس» آزار جنسی ممکن است برای کودکان از هر نژاد، گروه اجتماعی- اقتصادی، مذهب یا فرهنگی رخ دهد. هیچ روشی برای محافظت از کودکان در برابر سوء استفاده جنسی وجود ندارد اما اقداماتی هست که می توان برای کاهش خطر انجام داد.

او خطاب به والدین تأکید کرد که اگر برای فرزندتان اتفاقی افتاد به یاد داشته باشید متجاوز، مقصر است- نه شما و نه کودک شما.

«عابدینی» سپس به ارائه یکسری نکات روانشناسی برای احتیاط در این موارد پرداخت. «ابتدا فرزندانتان را تشویق کنید درباره روزشان با شما صحبت کنند؛ از بچه ها نمی توان انتظار داشت همیشه بفهمند چه مواقعی «نه» بگویند یا از یک بزرگسال شکارچی چگونه فرار کنند! در عوض با صحبت منظم در مورد روزشان بین خود اعتماد ایجاد کرده و کاری کنید که با طرح هر موضوعی احساس راحتی کنند. سپس اگر فرزندانتان عرگونه رفتار غیرقابل قبولی از دیگران را گزارش دادند، اقدام لازم را داشته باشید».

او سپس از خانواده ها به ویژه والدین درخواست کرد که درباره آزارهای جنسی آموزش ببینند و آگاهی خود را بالا ببرند. «لازم است والدین در مورد آزار جنسی آموزش ببینند؛ خانواده ها باید بدانند شکارچیان جنسی همیشه در کمین اند و غریبه و آشنا هم ندارد لذا اگر پدر و مادر و دیگر اطرافیان نزدیک به کودک نسبت به آزارهای جنسی شناخت کافی داشته باشند قطعاً در جلوگیری از وقوع حوادث ناگوار برای فرزند خود نقش خواهند داشت».

«عابدینی» دنبال نشانه های خطر بودن را دیگر نکته ای دانست که باید والدین آن را جدی بگیرند. «متخلفان جنسی اغلب برای جلب اعتماد والدین و کودکان، خود را تزیین می کنند، آنان می توانند شما را فریب دهند تا فکر کنید قابل اعتماد هستند اما همیشه نشانه ای هست که غیرعادی است. به عنوان مثال اگر یک بزرگسال مجرد در خانه اش اسباب بازی ها و بازیهای ویدئویی زیادی دارد و گاهی چندین کودک به آنجا می روند یک نشانه خطر احتمالی است و اگر به نظر می رسد هیچ دوست یا همکار بزرگسالی ندارد، این یک پرچم قرمز بزرگ تر است که این شخص را بررسی کنید».   

از نظر این روانشناس نکته چهارم مربوط می شود به اینکه خانواده ها همواره باید بدانند فرزندانشان کجا می روند و با چه کسانی هستند. «خانواده ها باید دوستان فرزندانشان و والدین آنان را بشناسند و قبل از اینکه به فرزندانشان اجازه دهند وقت خود را در خانه دوستی بگذرانند مطمئن شوند که قابل اعتماد هستند».  

اینکه والدین باید بدانند «همیشه باید بیش از یک بزرگسال با هر گروهی از کودکان و نوجوانان وجود داشته باشند و از این مورد مطمئن شوند» دیگر نکته ای بود که «زهرا عابدینی» به آن اشاره داشت.

اما مورد بعدی که او بر آن تأکید کرد این بود که والدین باید «به فرزندان خود بیاموزند خطر ممکن است از جانب کسی یا کسانی باشد که به او اعتماد دارند؛ به فرزندان خود بگویید هیچ کسی حق ندارد بدن آنان را لمس کند اگر کسی لمس بدی انجام داد حتماً اطلاع دهند و کمک بخواهند».

«عابدینی» ضمن اینکه بر درمان قربانیان آزار جنسی تأکید کرد از والدین خواست که علایم این آسیب ها را بشناسند. «علایم را بشناسید؛ آزار جنسی معمولاً مانند شکستگی استخوان یا کبودی آشکار نیست، خانواده ها باید در مورد علایمی که به مشاوره نیاز دارند آگاه باشند، این علایم ممکن است تغییرات قابل توجه در خواب، غذا خوردن، خلق و خو یا رفتارهای عجیب و غریبی باشد که طولانی شده اند».   

به گفته او والدین و در کل خانواده ها اگر مشکوک به آزار جنسی در فرزندانشان هستند فوری اقدام کنند. «اگر شک دارید که فرزندانتان مورد آزار و اذیت قرار گرفته باید با پلیس یا (اورژانس اجتماعی) در شهر محل زندگی خود تماس بگیرید این نهادها در مورد سوء استفاده ادعایی تحقیق کرده و اقدامات لازم را انجام خواهند داد شهروندان نباید خود تحقیقات یا اقدامی انجام دهند».

* گزارش: زیبا امیدی فر