خبرگزاری کردپرس _ نامیدن نخستین روز ماه پایانی تابستان به یاد تولد اعجوبۀ همه چیزدان ، بزرگ مردِ دانا، پور سینا به نام «پزشک» از لحاظ شکل و صورت بسیار شایسته و بایسته است و از جهت محتوا بسی عمیق ، پَر معنا و مسئولیت زا.

شیخ الرئیس ابوعلی سینا به شهادت تاریخ مکتوب پزشک، فیلسوف، ریاضی دان، اختر شناس،شیمی دان،زمین شناس، جغرافی دان و شاعر بود. فقط پنجاه و هفت سال فرصت زندگی یافت اما در این توقف کوتاه ۴۵۰ کتاب تألیف کرد و به زمان و زمانه های پس از خویش تقدیم نمود تا جائیکه امروز بر روی زمین علاوه بر ایران در آمریکا، فرانسه، آلمان ، انگلستان ،استانبول و مجارستان، بنیاد ها ، مراکز آموزشی، مراکز جراحی و بیمارستانهای با نام او فعالند و در فضا و ورای زمین هم در قسمت پنهان ماه دهانه ای را به نامش«دهانۀ ابن سینا» نامیده اند. یونسکو نیز جایزۀ دوسالانه ای را به نام «جایزۀ ابن سینا» در فلسفۀ اخلاق و علم بنیاد نهاده است.

نکتۀ جالب این است که این شخصیت همه چیز دان خود در کمال فروتنی به هیچ چیز ندانستن خود اعتراف می کند و می گوید: اندردل من هزار خورشید بتافت / آخر به کمال ذره ای راه نیافت

با پیشرفت علم و جدا و تخصصی شدن شاخه های مختلفش اولین پرسشی که برای ما و نسل جدید پیش می آید این است که چگونه یک نفر می تواند جامع الاطراف از طب تا فلسفه را بیازماید و پوشش دهد که مبحث قابل توجهی است (البته موضوع این نوشته نیست) بدیهی است در شرایط امروز هیچ کس از یک پزشک محترم و مشغول شغل پُر زحمت طبابت انتظار پرداختن به فلسفه،ریاضی و… را ندارد.

اما چنانکه این دیدبانان سلامت جامعه خود نیک می دانند، آنها به تناسب حرفۀ خویش همیشه محل مراجعۀجسم های رنجیده و روان های پریشیده اند. بر اساس رسم روانِ هر زمان و مکان، مشتریان شما عزیران زحمت کش همیشه دست های لرزان ، پاهای بی رَمَق، چشم های نگران، رنگ های پریده و روحیه های مأیوسند، همۀ ما و خود شما بزرگواران نیز« مریض» شدن را تجربه کرده اید و با انتظار بیمار از پزشک بیگانه نیستید،

بر این باورم که مریض هنگام مراجعه به پزشک درگیر و تحت تأثیر دو حیطه است، نخست حیطۀ شخصی پزشک است که به اندوخته های علمی و بروز بودن پزشک مربوط می شود و تعاملی در آن وجود ندارد اما حیطۀ دوم که تعاملی و دوطرفه است مربوط به نحوۀ برخورد و بیان طبیب است که گاهی می تواند حیطۀ اول را هم تحت تأثیر قرار دهد.

ضمن تبریک روز پزشک به همۀ پزشکان عزیر که به عنوان یک معلم به برجستگی های علمی و اخلاقی اکثریت آنها در دوران تحصیل قبل از دانشگاه گواهی می دهم همۀ آنهارا به همراه نمودن حبیبی و طبیبی فرا می خوانم چرا که در این زمان و زمانه، بویژه با فضای پر استرس حاکمِ ،ناشی از یکه تازی های پیدا و پنهان کرونا، نیازِ ما دوست بودن ِ پزشکان عزیر با بیماران رنج دیده است .تاریخ زحمات حبیبان جامعه را هیچ گاه از یاد نبرده و طبیبان حبیب نیز ماندگارانند. و خوشا به حال جامعه ای که طبیبانش حبیبانند و به قول مولانا طبیب و حبیب درمانگر حواس می شوند.

پنج حسی هست جز این پنج حس / آن چو زرِ سرخ و این حس ها چو مس

صحت این حس بجویید از طبیب / صحت آن حس بجویید از حبیب