خبرگزاری کردپرس _

فقر می بارد همی زین سقف و بام
نه حلال است اندر اینجا نه حرام

نوای سُرنا و آوای دُهل از دیر باز گوش نواز بوده و بزم عروسی و گاهی عزا را نیز آراسته است. روا یا ناروا بودنش هم در چهار دههٔ اخیر چونان مواردی دیگر در ترازوی فقه و برداشت های متفاوت از آموزه های دینی، فراز و فرودهایی را آزموده است.

در چند روز اخیر در یکی از کوچه های شهری از این شهرهای طلایی! (به تعبیر شادرروان مهدی سهیلی) شاهد و شنوای سوزِ سرنا و آوای دُهل بودم، اما این بار نه سوری بود و نه در ظاهر سوگی!

جوانی طبلِ میان تهی را گردن آویز کرده، با گُرزش بی امان بر آن می کوبد و چشم بر پنجره های بستهٔ کوچه می دوزد، گویی موج نگاهش و نوای گردن آویزش هر سو می دَوَد و  فریاد سَر می دهد؛ «من دردمندم، من بی پناهِ در پی نانم»، مگر خانم خانه داری، کودکی یا … سرانجام یکی، با بانگ دُهل به خود آید و به کنار پنجره آمده، سَر برون کند و پولی یا به تعبیر دوستی «اسکناسیک اسیدی» به سویش پرتاب کند! بلکه او را از گرداب ِ هولناک معیشت برهاند. اسیدی که امروز بزرگترین حَلالِ روز است.

جوان همچنان می نوازد و شگفت انگیز نوایی است، شکستن سدِّ تلخ معیشت با خَلقِ لحظه ای شیرین و شاد، هرچند کوتاه، در کوچه برای شهروندی که گویی از آن محروم است (حداقل به باور جوان دهُل زَن). آری جوان نوا را برای نان به کار می گیرد و البته بر نبود شادی هم خُرده می گیرد. بخش پایانی شعرِ « شهر طلایی» مهدی سهیلی را به یاد می آورم؛

اشک ریزان می زنم فریاد:
های... ای شهر طلایی... باتوام ای پیرِ سنگین خواب!
ای که می چرخی  به گِرد خود چنان گرداب!
ناله زَورَق نشینان به دریا مانده را بشنو
بی سرانجامان توفان دیده را دریاب