خبر گزاری کردپرس _ در سال های پیش از 57 و دوران دانش آموزی نامش را از مرحوم پدرم شنیده بودم که ملا محمد پس از اتمام فراگیری علوم دینی در منطقه به تهران رفته و در سال 1337ه.ش از دانشکدۀ الهیات لیسانس معقول و منقول را اخذ نموده و در آنجا تشکیل خانواده داده،به عنوان معلم استخدام شده، اما پس از سالها به زادگاه خود (باینگان) برگشته و مشغول تدریس شده است.

فرصت آشنایی بیشتر

در نخستین سال بختیاریِ خدمت سه ساله در آموزش و پرورش باینگان، برای عیادت خدمتشان رسیدیم،در کوتاه ترین زمان و با کمترین سخنان، در قالب چند بیتی از سعدی و مولانا و بیان خاطراتی، وسعت درونی و دقت بیرونی خویش را هویدا نمود.خطاب به ایشان از قول مولانا گفتم؛
هین بگو که ناطقه جو می‌کند/تا به قرنی بعد ما آبی رسد

دیدارهای پُر بار دیگر

در یکی از روزهای سال 94 از پنجرۀ اتاق کارم متوجه حرکت آرام ایشان به طرف ادارۀ آموزش و پروش شدم. لحظاتی بعد درخدمتشان بودم. براستی برایم توصیف نشدنی است، معلمی بزرگوار (متولد 1308ه.ش) سرد و گرم چشیدۀ دورانِ قبل از تولد من، اینک دست در گریبان کهولت سن، در اوج فروتنی، با وقار و طمأنینه از چندین پله(حتماً با سختی) بالا آمده تا کمینه معلمی چون من را ببیند. دو بارِ دیگر ایشان بر من منت نهادند و این گونه ملاقات ها تکرار شد. در این دیدارها به باور من ایشان به خوبی نشان دادند که هنوز چون درختی پُر شاخ و برگ درحال ثمر دهی هستند تا بیشتر سبکبار و آمادۀ رفتن شوند.
بریز بارِ تعلق، که شاخه های درخت/نمی شوند سبکبار، تا ثمر ندهند(صائب)

شور شیرینِ یک دیدار متفاوت

مرحوم ماموستا محمد یک معلم بود و به باورِ من معلمی مینا گریست و معلم می تواند مینا گر باشد (شرحش بماند) و او چنین بود. در یکی از ملاقاتهایمان، متوجه بسته ای در دست ایشان شدم، فرمودند؛ این هدیۀ من به شماست.
کتابِ میناگر عشق (شرح موضوعی مثنوی معنوی)حالم در آن لحظه آمیزه ای از شور ، سرور و قَدر دانی بود و بس.

کوچ این معلم بزرگوار را به خانواده، فرزندان، فرهنگیان و سایر وابستگان محترمِ باینگان و تهران تسلیت می گویم، امیدوارم پروردگار سبحان رَنجَش را در پاسداشت علم و آگاهی، چراغِ راهِ راحت روحش کند و بازماندگان را سلامت و سعادت عطا فرماید.