خبرگزاری کردپرس _ انجام نَفَس های سال ۱۴۰۲ خورشیدی نیز به شماره افتاد ، تلخ و شیرینش را به جا نهاد به نهادهایی صفا و درون هایی را جفا بخشید اما چون هر ناپایدارِ دیگری نپایید و درچاه ویلِ زمان سرنگون شد. 

اینک سالِ نو با بقچهٔ پنهانش فرا می رسد، مثل تمام سال ها پیشانی بندش بهار است. بهار زیباست اما جلوه اش بر درون ما طیفی از شکایت و دردِ دل تا امید و آرمان را پوشش می دهد. رخنه های پیرامونی چنان پُر مخاطره اندکه زیبایی های بهاری را هم در دام ترسناک خود می گیرند، تنها رفوگرِ رخنه برای انسان امید است و بس.

در این لحظات برزخ گون که نیستان می روند و هَستان می رسند، در مقابلم ابیاتی فارسی و هورامی از دو شاعر رها شده از چاه زمان، مرحومان هوشنگ ابتهاج ( سایه) و کاک یوسف رسول آبادی (هاوار) قرار دارند که نزدیکی نگاهشان به بهار در نگاهم نشست، تا نگاه شما عزیزان چه باشد؟

سایه:

بهار آمد گُل و نسرین نیاورد
نسیمی بوی فروردین نیاورد
پرستو آمد و از گل خبر نیست
چرا گل با پرستو همسفر نیست؟
چه افتاداین گلستان را چه افتاد؟
که آیین بهاران رفتش از یاد
چه دردست این ؟چه دردست این؟ چه دردست؟
که در گلزار ما این فتنه کَردَست
بهارا خیز و زان ابر سبک رَو
بزن آبی به رویِ سبزهٔ نو
گریبان چاک شد از ناشکیبان
برون آوَر گُل از چاک گریبان
بهارا بنگر این خاک بلا خیز
که شد هر خاربُن چون دشنه خون ریز
بهارا از گل و مَی آتشی ساز
پلاسِ درد و غم در آتش انداز
بهارا زنده مانی! زندگی بخش
به فروردین ما فرخندگی بخش
برآید سرخ گل خواهی نخواهی
وگر خود صد خزان آرد تباهی

ھاوار:

وەھار ئامەینۆ بەڵام حەیف سەد حەیف

(بهار! بازآمدی اما افسوس و صد افسوس)

نەوەشی مەنەن نەشادی نە کەیف

(سرور و شادی وشوری نیست)

دڵان پەژموردەن چوون باخچەی بێ ئاو

(دل ها چون باغچهٔ دور از آب پژمرده اند)

جەرگان کزەشان مەیۆ چوون کەواو

(جگرهاچون کباب بریانند
نەکەس ئارەزووش وە سەیروو سەمان
(کسی در آرزوی گردش و شادی نیست)

نەکەس پابەندی پەیمانوو وەفان

(کسی هم به پیمان های خودپایبندنیست)

کەسان بێ کەس بین. ناکەس بیەن کەس

(شایستگان از نظر افتاده اندو نالایقان قدر می بینند) 

رەنجی عالمان بەرشی بە عەبەس

(رنج وکوشش آگاهان بی نتیجه ماند)

وەھار دڵ مەردەن تۆ نەمەردەنی

(ای بهار اگر دل ها مرده اند تو که زنده ای)

عیللەتش چێشەن تۆیچ مەیل سەردەنی!؟

(پس  علت بی میلی تو چیست؟) 
سەحەر! بێ مەیلی ھەتاکەی وەسێن
(ای باد سحرگاهی کم لطفی را بس کن )
ھەراڵە ماتڵ عیسا نەفەسێن
(شکوفه ها برای شکفتن منتظر دَم مسیحایی تو اند)
بابۆی مەیل لەیل بەلەنجەو لارە
(بگذار تا عطر مهر آمیز دلدار آرام آرام) 
تۆفوو خەمباری کەرۆ ئاوارە
(گِردباد غم را از ما دور کند)