خبرگزاری کردپرس؛ داستان موسی و شبان برای بسیاری از ما نام آشناست. این حکایت بر آمده از ذهن خلّاق و فکر بلندِ مولانا، حاوی بعضی از جنجالی ترین اشارات او در دفتر دوم مثنوی است. بدیهی است که هر کسی در حد گُنجای کوزهٔ درون خویش می تواند از این دریا قسمت یک روزه ای را بَرگیرد.

با داستان موسی و شبان بسیار مأنوس بوده ام و همیشه برایم در نهایت زیبایی و احساس آکنده از هشدار و تلنگرهای عقل نواز بوده است (خداوند را براین توفیق شاکرم). در این ایام که از سویی شعلهٔ چراغِ احساس جمعی ،بویژه نسل نوجوانِ نو جو، فروزان است و سوگمندانه از سوی دیگر فتیلهٔ چراغ دور اندیشی و تعقل را پایین کشیده اند، برای یادکردی از خالق مثنوی دوباره دفتر دوم را گشودم و خود را باز هم به امواج پر راز و رمز موسی و شبان سپردم.

در این حکایت وقتی که شبان با سرزنش های موسی سَر در گریبان شده و در تردید و سَر در گمی، سر در بیابان نهاده است

جامه را بدرید وآهی کرد تَفت/سر نهاد اندر بیابان و برَفت

در این شرایط است که موسی پس از هشدار سنگین پروردگار که؛

تو برای وصل کردن آمدی/یا خود از بهر بریدن آمدی؟

موفق به دیدن دوبارهٔ شبان می شود و خطاب به او درقالبِ دو بیت وَزین و شیرین که منظور و مراد این کوتاه نوشت است می گوید؛

هیچ آداب و ترتیبی مجو / هرچه می خواهد دل تنگت بگو
کُفرِ تو دین است و دینَت نورِ جان / ایمنی و ز تو جهانی دراَمان

بیت نخست، پذیرش تفاوت نگرشها را مورد تأکید قرار می دهد که اهمیت آن در عصر ما بر آگاهان با انصاف، چون کلیدی برای گشودن فروبستگی ها ،آشکار است .اما در بیت دوم صدای بال های پرواز اندیشهٔ مولانا را می توان شنید و فرمول کار بردی او را برای تشخیص یکی از درونی ترین ویژگی انسان، یعنی ایمان کشف کرد. شاید با اندکی مسامحه بتوان گفت که مولانا در این بیت به نوعی ایمان سنجی می پردازد .

او به شبان می گوید ،وقتی که جهانی از تو در اَمان است ،حتی کُفر توهم از جنس ایمان است .به عبارت دیگر ایمان باید امنیت آور باشد. لاجرم اگر محصول ایمان برای دیگران خوف، هراس، تنگنا و رنج ایجاد کند باید در آن شک کرد زیرا در دایرهٔ تعصب و نادانی قرار می گیرد.