خبرگزاری کردپرس _ سرانجام سال ۱۴۰۳ خورشید هم گذشت و سقف مقاومتش در ساعت دوازده و سی و یک دقیقه و سی ثانیه روز پایانی اسفند، فرو  می ریزد و برابر نظم ناگزیرِهستی و هستی بخش پایان روز را هم نخواهد دید، به قول اقبال؛

آن دلی دارم که از ذوق نظر
هر زمان خواهد جهانی تازه تر

دربارهٔ سالی که گذشت و تلخ و شیرینَش می توان بسیار نوشت اما ترجمان واقعیت هایی نخواهد بود که مردمی بردبار با رگ و پی لمس کرده و به قولی آن را زیسته اند. به گفتهٔ ماموستا عبدالرحیم مولوی کُرد؛

دڵ بیەن وە دار سەرکەل لای وەشت
لافاوان ئامان ریشەش وست وە دەشت

(دلم چونان درخت باران زدهٔ بلندای کوهستان است که باران سیل آسا، ریشه هایش را نمایان ساخته.)

چەمەڕای وایێن نەسیم بدۆ لێش
ڕیشە کەنش کۆ ساکن بۆ پەی وێش

(چشم انتظار باد ملایمی است تا ریشه هایش را از جا کنده و به آرامش برساند.)
اما امید …

این روز دوپاره، چه زیبا! در شهرما با ترنم باران شروع شد، باشد تا سالی بهتر را نوید دهد و بارش باران پلشتی ها را پاک و سینه ها را فراخ کند. روان شاد باد مرحوم رسول آبادی؛

باشۆرۆ واران دیمێ وەڵاتی
بەڵکوو نەمانۆ شەوەو نەھاتی

(بگذار باران چهرهٔ سرزمین را بشوید، باشد تا سیاهی شبِ بد اقبالی را بشوید)

سال و ماه و روز پاینده نیستند و آنچه می ماند و بر توش و توان می افزاید ادامهٔ امید و امیدواری است به قول سیاوش در منظومهٔ آرش؛

«برآ ای آفتاب، ای توشه امید!
«برآ، ای خوشه خورشید!
«تو جوشان چشمه ای، من تشنه ای بی تاب
«برآ، سر ریزکن تا جان شود سیراب

سال نو بر همه مبارک و قرین سلامت، گشایش، شادی و سرفرازی باد