خبرگزاری کردپرس _ در طلیعۀ سال ۹۹ در قالب نوشته ای با عنوان، « نوروز و ویروس» هم صحبت کرونا شدم . با هم گپی زدیم، از نوع نگرش های آن روز به او، (علمی و غیر علمی) از سرچشمه اش، (طبیعی یا مصنوعی ) از بی رحمی هایش و بسیاری دیگر. این گفت و گو ها همه از دور بود و خوشبختانه رُخ در رُخ نشده بودیم .

ملاقات سیاه

اما سر انجام چنان افتاد تا در نوروز ۱۴۰۱ خورشیدی، در سه سالگی کرونا و در جَولانش در کوی و بَرزَن شهر، دق البابش بر منزل ما هم بی جواب نمانَد. جانانه بر هردو کوبه کوبید و زن و مرد را درگیر نمود.

از زمان ظهورش تاکنون چون بُتی عیار، بسیار چهره عوض کرده و من هنوز هم نتوانستم این مهمان ناخوانده­‌ام را بشناسم (اُمیکرون، دلتا یا..) هر چه هست ، بسی زشت روست. در وصفش و مقایسه­‌اش با پدیده­ای بیرونی و ملموس می خواهم مثالِ ناقصی بیابم. در حیاط منزل درخت آلوچه­‌ای داریم که عمرش تنها ۲ سال از عمر کرونا بیشتر است. هر سال شکوفه می دهد و میوه شیرین و لب گزانش­‌ را بی دریغ به همگان تقدیم می کند. چند روز قبل هم شکوفه های سپیدش دل ربا شده بود و غم می زدود تا شبیخون آن سرما و برف شبانه فرا رسید. به کنارش رفتم و خزان شکوفه برگ‌ها­ی کفن پوش را در کنارش دیدم. هم لرزیدم و هم بالیدم، مرگشان غمگنانه و نبرد دیشبشان با زمهریز زمستان، عزت مندانه بود. برگ های پریشان شکوفه بر زمین، راوی توأم مظلومیت و صلابت، ستیهنده در برابر سرما و سختی و نیز نوید دهندۀ گرما، سبزی و طراوت بودند.

گرم و سرد شدن مداومِ دمای بدنم در این روزها و کاهش اشتهای نه فقط مادی، بلکه کم حوصلگی های روحی و روانی، عَرَق کردن های مکرر شبانه، سرفه های آزار دهندگاه و بی گاه و… ، باعث شده تا برگلبول های سفید و سربازِ بدنم، چونان شکوفه های سپید درخت آلوچۀ حیاط بنگرم. از سویی بر مرگ مظلومانۀ آنها در نبرد با اختاپوسِ هزار چهرۀ کرونا، می توانم غم نامه­ای هفتاد من بنویسم و از سوی دیگر، وقتی صدای چکاچکِ شمشیرهای تیزشان (برای ما ناشنیدنی) را در تبِ ملایم بدنم حس­ می­­کنم ، خالق این اعجوبه های خلقت را در نهاد آدمی تحسین می کنم، که چگونه برای آرامش من ، آنها مدام در جوشش و خروشند. براستی آدمی خود عالَمی است.
به قول مولانا؛
بحرِ علمی در نمی پنهان شده / در سه گز تَن عالمی پنهان شده

دست به دامن درمانگران بیرون و یاورانِ سربازان درون؛ پزشکان ، پیراپزشکان و پرستاران

سر انجام پس از یک هفته تحمل سختی رویاروی کرونای کَریه و گلبول های شجاع و مظلوم ، نخست به پزشک جوان و متخصص داخلی سرکار خانم دکتر علیمرادی مراجعه کردم و با هدایت او دکتر بابا زادۀ عزیز در تونل سیتی اسکنم قرار داد و تکاپوی «ریه ها» را در کسب اکسیژن به تصویر کشید و گزارش داد. آنگاه دوباره با دستورات دارویی پزشک، این بار، هر روز یک بار به مدت ۴ روز مهمان پرستاران مهربان و گُشاده روی مهمترین بخش بیمارستان که پیشانی آن محسوب می گردد یعنی بخش مهم و حساسِ اورژانس شدم و چه بهره های جسمی و نیز روحی که نبردم. مَرام و کارِ این عزیزان از پزشک تا پرستار را باز هم تنها و تنها می توانم با شکوفه های سپید روی در خت آلوچۀ حیاط منزل مقایسه کنم. براستی که شکوفه آسا سپیدی و گرما می بخشند . دور از نام و نوا ، بی اعتنا به شهرت و جایگاه (حتی به اکراه اجازۀ برداشتن یک تصویر گنگ را دادند) از بام تا شام، در تعطیل رسمی و غیر رسمی، تنها یار و هم نشینِ آن بیمار رنج دیده­اند که در برابرشان، آرام بر تخت آرمیده و دستان آنها را می نگرد و امید درمان دارد. آری این زحمتکشان، همان گلبول‌های سفیدِ جمعی و دیده­بانان و حافظان آرام و مظلوم سلامتِ جامعه­، در برابر شبیخون زمهریر بی امان رنج و بیماریند.

جامعه باید سرود امتنان از آنان را نه با یک دهان محدود بلکه با دهانی به پهنای فلک سَر دهد. به عنوان مهمان متوالی ۴روز ایشان در مهمترین بخش بیمارستان (اورژانس) که بر این باورم اولین بر خورد در آن آخرین برخورد است، و خوش، یا ناخوشش هیچ گاه فراموش نمی شود، از بُنِ جان از کلیۀ پرسنل خدوم و مهربان اورژانس بیمارستان پاوه از سوی خود خانواده و اهالی انصاف ، تشکر می کنم. بویژه از رئیس محترم و مدیرِ مدبرش، کارشناس ارشد مجرب و مردم دوست و آگاه به کار و ناموَر به رعایت عدالت و انصاف جناب آقای فرید سیف الدینی و همکار محترمش کارشناس پرستاری سرکار خانم فریا لطفی، آقای عزیزی و خانم مرادی سپاسی ویژه دارم و بر سفره خانۀ روحی و روانی پروردگارمتعال(ماه مبارک رمضان) برای آنها و همۀ همکاران زحمتکششان، سلامت و سعادت و کسب کمالات والا مسئلت می‌نماییم.